داوود (ع)

توضیحات

منتشر شده در شنبه, 31 فروردين 1392 06:54

نوشته شده توسط اپراتور Sahand-Kavir.Com

حضرت داوود از پیامبران بزرگ بنی اسرائیل است. او علاوه بر مقام نبوت، سلطنت و پادشاهی و اداره امور بنی اسرائیل را هم داشت.

داوود در زبان عبری «داوید » تلفظ می-شود و به معنای «محبوب» است. نام او در قرآن کریم 16 مرتبه در سوره های بقره، نسا، مائده، انعام، اسرا، انبیا، نمل، سبا و ص آمده است. البته بیشتر سرگذشت او در سوره های بقره و ص میباشد.

حضرت داوود در عبادت و بندگی خدا پایداری و جدیت زیادی داشت. در همه حال به یاد خدا بود. بسیار گریه و توبه و استغفار می کرد. شب زنده دار بود. نصف عمرش را روزه بود، یعنی یک روز را روزه می گرفت و روز دیگر افطار می کرد. این پیامبر خدا برای زندگیش، نظم و قاعده خاصی داشت، به این معنا که روزگار خود را به چهار قسمت کرده بود. بخشی از آن به قضاوت و حل و فصل مرافعات مردم و قسمتی برای تسبیح و عبادت خدا و بخشی دیگر برای تربیت جوانانش و قسمتی هم برای حاجات و امور شخصی اختصاص داشت.

زبور کتاب مختص حضرت داوود است. او از علم حکمت و داوری برخوردار بود. حلم و کیاست و فراست بی نظیری داشت. به آئین حق حکم می کرد و از پیروی هوای نفس اجتناب داشت. خداوند نعمات و عنایات زیادی به او داد. نیروی جسمی و قدرت فوق العاده ای داشت، بطوریکه در همان جوانی، در یکی از جنگها، جالوت دشمن سرسخت و نیرومند قومش را کشت. او اولین کسی بود که زره بافی را یاد گرفت و چون آهن در دست او نرم می شد، از این رو درجنگهائی که با دشمنان می کرد، بسیار مورد استفاده قرار میگرفت. صوت خوش و صدای زیبا و روح افزائی داشت که هرگاه زبور می خواند، تمام کوهها و پرندگان پاسخ میگفتند و با او هم آواز میشدند.

داوود علیه السلام، علم منطق الطیر داشت که سخن پرندگان را می فهمید. علاوه بر اینهمه نعمات و عنایات، او فرزندی چون حضرت سلیمان علیه السلام داشت که از انبیای بزرگ الهی بود. خداوند سلطنت و پایه های حکومت او را محکم کرد. کشورش قدرتمند و سپاهش بسیار زیاد بود. از این رو داوود پس ازجنگهائی که با دشمنانش کرد، شهر های ساحلی فرات را فتح و فلسطین و دمشق را تصرف نمود و از خلیج عقبه تا رود فرات و تا مرز ایران را تحت حکومت خود در آورد.

بعضی از مفسرین تسنن، تحت تاثیر تورات تحریف شده، داستانهای جعلی و تهمت های ناروا در مورد داوود گفته اند که همه آنها اسرائیلیات و دروغ محض است.

حضرت داوود بنا به روایتی 100 سال و بنا به قول دیگری 140 سال عمر کرد که چهل سال آن، دوران سلطنتش بود. در موقع مرگ خود، پسرش حضرت سلیمان را وصی و جانشین خود کرد. پس از اینکه او از دنیا رفت، بنی اسرائیل جنازه اش را در بیت المقدس در قریه داوود به خاک سپردند.